حسین سقایی

در نقشه اقتصادی ایران، مرزها همیشه محل گذر بوده‌اند، نه مقصد توسعه. اما در جهانی که مرزها از خطوط جدایی به کریدورهای اتصال بدل شده‌اند، نادیده‌گرفتن شهرهای مرزی به‌معنای از دست دادن فرصت‌های طلایی در ژئوپلیتیک، امنیت و اقتصاد ملی است. شهرهای مرزی ایران از سردشت و بانه تا زاهدان و چابهار، از سرخس و دوغارون تا آستارا و ماکو، در حاشیه نگاه توسعه قرار گرفته‌اند؛ درحالی‌که این شهرها می‌توانستند ستون‌های اقتصاد همگرایی منطقه‌ای باشند.

شهرهای ایران در چند دهه گذشته شاهد سرعتی نامتوازن در رشد خود بوده‌اند؛ جمعیت فشرده‌شده در کلان‌شهرها، توسعه فیزیکی بی‌قاعده و اولویت‌بندی توسعه اقتصادی کوتاه‌مدت، همگی ترکیبی ساخته‌اند که نه‌فقط کیفیت زندگی شهری را تضعیف کرده، بلکه پایه‌های زیستی شهرها را نیز به‌سرعت فرسوده می‌کند.