یعنی وزیر دخالت نکرد؟

مثلا در برنامه‌ای که اخیرا ایکر کاسیاس میزبان مارسلو بوده، این دو بازیکن سابق رئال درباره بزرگ‌ترین دشمن‌شان با نهایت احترام و تمجید صحبت می‌کنند. وقتی ایکر از مدافع برزیلی درباره سخت‌ترین بازی دوران ورزشی‌اش پرسید، مارسلو این‌گونه پاسخ داد: «شکست ۵برصفر در نیوکمپ بدترین شب زندگی حرفه‌ای من بود.

ما اصلا توپ را نمی‌دیدیم!» اینجا بود که کاسیاس در تصدیق هم‌تیمی سابقش گفت: «انگار پرده‌ها را پایین کشیده بودیم!» کسانی که آن ال‌کلاسیکو را به خاطر دارند، احتمالا می‌توانند درباره یکی از سینمایی‌ترین مسابقات تاریخ فوتبال صحبت کنند. در شب تحقیر رئال و اخراج راموس، صحنه‌های به یادماندنی ثبت شد که هنوز هم کارگردانی آن برابری می‌کند با آثار فاخر‌ هالیوودی! مارسلو با صداقت و فروتنی، از آن تیم به عنوان بهترین بارسای تاریخ یاد می‌کند و تک تک ستاره‌هایش را اسم می‌آورد؛ به‌خصوص پدرو که از نظر او یکی از قدرنادیده‌ترین نفرات آن جمع بی‌نظیر بود. توجه کنید این تعاریف از جانب اشخاصی به گوش می‌رسد که همه جام‌های ممکن را با رئال مادرید به‌دست آورده‌اند.

یکی کاپیتان سال‌های کهکشانی تیم بوده و دیگری هنوز چهارمین بازیکن تاریخ باشگاه از لحاظ کسب افتخار است. آنها شکست برابر رقیب را نه گردن وزیر انداختند و نه فساد فدراسیون و داوری‌های جهت‌دار را در میدان نبرد دخیل دانستند. یعنی همین که ستاره‌های مادریدی شایستگی حریف را زیر سوال نبردند، توانستند پیشرفت کنند. سلطه دوباره رئال بر اروپا، مدیون طرز تفکری است که خوب بودن رقیب دیرینه را می‌پذیرد؛ نه اینکه مثل تیم‌های وطنی همه چیز را گردن عوامل بیرونی بیندازند و در این توهم خودساخته دست و پا بزنند.